29.9.15

Baptism Trilogy - The Before

Το καλοκαίρι που μας πέρασε βρεθήκαμε για λίγες μέρες στη Κάρυστο.
Φωτογραφίσαμε τη βάπτιση που θα δείτε σήμερα, σε ένα χωριουδάκι που ούτε γνώριζα ότι υπάρχει, τους Μύλους. Με μάγεψε το μέρος αυτό, αρχικά διότι μου θυμίζει πολύ Πήλιο και κατά δεύτερον -τόσο τεμπέλα που είμαι- με την προσβασιμότητα του.
Σε 2 ώρες από την Αθήνα να έχω τις χάρες του Πηλίου; Yes please, i do!

Δυστυχώς δεν έχω καθόλου υλικό από το χωριό, πράγμα που με έχει εξοργίσει τόσο πολύ ώστε υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ξαναπάω για φτιάξω ένα μικρό αφιέρωμα.
Ο λόγος που δεν έχω υλικό, ενώ είχα πει ότι σίγουρα θα το κάνω, είναι ότι οι μέρες που περάσαμε εκεί, ήταν ακριβώς οι μέρες των capital controls, οπότε πού καρδιά για περιπλανήσεις & φωτογραφίσεις...

Η βάπτιση λοιπόν, σε αντίθεση με τη μιζέρια του ιστορικού σημείου, ήταν τόσο πλούσια σε όλα (υλικό φωτογραφικό/ χαρά/ γέλια/ αγκαλιές/ πειράγματα/ συγκίνηση/ καρδιά)  που δεν χωράει με τίποτε σε μια μόνο ανάρτηση, οπότε σκέφτηκα ότι η τριλογία είναι ακριβώς ό,τι ταιριάζει για την περίσταση.

Σήμερα θα δείτε την προετοιμασία στο σπίτι, μαζί με τους γονείς που θα δουν τις φωτογραφίες τους για πρώτη φορά, μιας και διάλεξαν το σενάριο της έκπληξης για τα αποκαλυπτήρια. Αν δεν καταλάβατε ήδη, το μυστικό για την επιτυχία αυτής της βάπτισης βρίσκεται στο πόσο πειραχτήρια είναι οι δυο γονείς.
Ήταν απόλαυση το να τους καταγράφουμε.
Μην ξεχάσετε στο τέλος των φωτογραφιών να δείτε και το teaser της ταινίας τους.

















22.9.15

Simply to stand still...


Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει συχνά να με ρωτούν τί ακριβώς κάνω όταν φωτογραφίζω.
Πώς πετυχαίνω πχ. το τάδε αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και -μα την αλήθεια- νιώθω πολύ ακατάλληλη για να κάνω υποδείξεις.
Από τεχνικές γνώσεις για παράδειγμα είμαι τόσο -μα τόσο!- σκράπας, που πραγματικά ντρέπομαι. Άρα δεν ξέρω να περιγράψω τεχνικά τί είναι αυτό που φτιάχνει μια καλή φωτογραφία. Εντάξει, υπάρχουν οι βασικοί κανόνες, μα πέρα από αυτό; 
Υπάρχει αλήθεια τρόπος να περιγράψεις τεχνικά μια φωτογραφία που σε συγκλονίζει χωρίς να "σκοτώσεις" τη συγκίνηση που σου προκαλεί, καθώς την περιορίζεις στους τεχνικούς όρους; Είναι κάτι που πολύ θα ήθελα να διερευνήσω κάποια στιγμή...


Έπειτα υπάρχουν τόσες πολλές παράμετροι on the scene, ιδιαίτερα όταν φωτογραφίζεις ανθρώπους που μόλις γνώρισες -ή ντροπαλά παιδάκια- και είναι όλοι τόσο μουδιασμένοι που δεν νιώθεις το στομάχι σου. It really happens!

Ένα τυπικό ξεκίνημα φωτογράφισης, όπου το παιδάκι αρνείται ακόμη και να με κοιτάξει.

Υπάρχει όμως ένα πράγμα που ξέρω ότι κάθε φορά που θα το προσέξω, θα έχω σίγουρα υπέροχο αποτέλεσμα.
Είναι αυτό:

Simply to stand still.

 Να μείνω μέσα μου ήσυχη.

Να μπορέσω να αφουγκραστώ και να ρουφήξω την ομορφιά της στιγμής όπως περνά μπροστά από τα μάτια μου.
Μόλις βρω αυτή την ξεχωριστή ομορφιά, απλώς κάνω όσα κλικς χρειαστεί (και είναι πολλά - συνήθως διψήφιος ο αριθμός) μέχρι να βγει στην εικόνα αυτό που βλέπω.
Αν δεν βλέπω κάτι ξεχωριστά & μοναδικά όμορφο, ξέρω ότι δεν βλέπω καλά.
Κάτι πάει στραβά με εμένα.
Όση ασχήμια και να έχει ένα μέρος, όσο άχαρη και να είναι η στιγμή, πάντα έχει μέσα της κάτι ξεχωριστό & μοναδικό.
Μέσα στη μοναδικότητα, εκεί, βρίσκεται η ομορφιά.


Και για να σας προλάβω πριν φρικάρετε κάνοντας εικόνα έναν αμίλητο σοβαρό φωτογράφο να κάνει κλικ κλικ σαν ρομπότ (akwardness my god!) :
Μπορεί να μιλάμε, ή να παίζουμε, ή να γελάμε τρανταχτά κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, μα η ησυχία του νου να είναι εκεί, ως το μοναδικό συστατικό που μας αφήνει να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι, όμορφη & θαυμαστή.
Μέσα στην ησυχία αποκαλύπτονται οι λεπτομέρειες που κάνουν το κάθε τι να είναι αυτό που είναι, γυμνό από τις δικές μας παραμορφωτικές προσδοκίες.

Αυτός είναι ο λόγος που στις φωτογραφίσεις, ζητώ τους γονείς να μην καθοδηγούν τα παιδιά πώς να ποζάρουν.
Βρίσκουμε μια ασχολία για αυτά και τα αφήνουμε ελεύθερα να παίξουν και να χαρούν τη στιγμή.

Ένα παράδειγμα:
Η καλοκαιρινή φωτογράφιση αυτής της γλυκιάς σουσούς.


Αφότου είχαμε ήδη εξοικειωθεί κάπως, πήγα κοντά της στην παραλία που πετούσε πετρούλες.
Για να παίξει, πήρε μερικές χούφτες άμμο και άρχισε να τις πετάει προς το μέρος μου. Όποιος έχει δίχρονο ή τρίχρονο παιδάκι, ξέρει καλά, ότι αυτό συγκατάλεγεται  στη λίστα με τα top3 παιχνίδια για την ηλικία αυτή.
Η μαμά της (δίκαια) αγχωμένη να μην γίνει ζημιά στη φωτ. μηχανή, της φώναξε να σταματήσει.
Η μικρούλα (ευτυχώς) δεν άκουσε και εγώ έκανα νόημα στη μαμά της να την αφήσει.
Έδειχε τόσο μα τόσο ευτυχισμένη.
Το αποτέλεσμα είναι αυτή η μαγική εικόνα της μικρής μέσα στη χρυσόσκονη, που προκλήθηκε από την ανατανάκλαση που έκανε ο ήλιος στην άμμο.
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που η μικρή πετούσε την άμμο;
Οποιοσδήποτε περαστικός θα μπορούσε να δει μόνο "ένα ακόμη παιδάκι που παίζει με το χώμα".
Όμως εκείνη σαν νεράιδα έφτιαχνε χρυσόσκονη από χώμα, ακριβώς εκείνη τη στιγμή. 


Ελπίζω οι παραπάνω σκέψεις να έδωσαν μια μικρή ιδέα, ή τουλάχιστον έμπνευση για πειραματισμό.
Ευχαριστώ από καρδιάς τη μαμά της μικρούλας για την άδεια δημοσίευσης αυτών των εικόνων που η ίδια διάλεξε για εσάς.
Ήταν σκέτη απόλαυση αυτή η φωτογράφιση και χαίρομαι πολύ που μπορώ να μοιραστώ ένα μικρό κομμάτι της μαζί σας.

Τέλος, αν δεν έχετε προλάβει ακόμη να πάρετε μέρος, θυμίζω το διαγωνισμό μας που κλείνει σε 3 μόνο μέρες και έχει δώρο για τους αναγνώστες του Bliss, 2 διπλές προσκλήσεις για το κέντρο αναρρίχησης του ΟΑΚΑ.
Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή εδώ.


15.9.15

OAKA Climbing



Καλημέρα & καλή σχολική χρονιά!
Σας γράφω από το φθινοπωρινά ανακαινισμένο γραφείο μου, καθώς για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια, κάθομαι εδώ, πρωί, ολομόναχη μέσα στο σπίτι για δουλειά.
Δεν υπάρχει τριγύρω ούτε ένα μωρό να ζητάει να θηλάσει, ούτε ένα μπουσουλιτήρι να τριγυρνά στα πόδια μου, ούτε μια παιδική φωνίτσα να απαιτεί να αφήσω τη δουλειά για να στήσουμε τα παιχνίδια και να παίξουμε.
Σχεδόν με πιάνουν τα κλάματα καθώς γράφω και δεν περίμενα καθόλου ότι θα ένιωθα τόσο μελαγχολική και μόνη αυτή τη στιγμή που μέχρι τώρα την ονειρευόμουν σαν όαση.
Εκείνες τις φορές που φώναζαν όλα μαζί, όταν η ενέργειά μου ήταν κάτω από το μηδέν και όμως έπρεπε να συνεχίσω, όταν άυπνη σερνόμουν για να παρηγορίσω κάποιον που έκλαιγε γοερά.
Όλες αυτές τις στιγμές έλεγα στον εαυτό μου "κουράγιο, δεν κρατά πολύ, σε λίγο θα είναι όλα στο σχολείο και θα ξαναγυρίσεις στους παλιούς ρυθμούς".
Ε, λοιπόν δεν υπάρχουν οι παλιοί ρυθμοί. 
Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου μετά από 8 χρόνια τόσο απίστευτα διαφορετικό που θαυμάζω.
Δε μεγάλωσα μόνο εγώ τα παιδιά μου, με μεγάλωσαν κι εκείνα.
Με έκαναν τόσο πολύ πιο τρυφερή, υπομονετική, ανθεκτική & -ώ του παραδόξου- ήρεμη.
Εκεί που με την αναστάτωσή τόσων παιδιών πίστευα ότι θα χάσω το μυαλό μου, ανακαλύπτω ότι παραδόξως το χάος με έχει ηρεμήσει, με έχει ειρηνέψει.

Έχουμε βάλει στόχο να κάνουμε φέτος περισσότερα πράγματα & δραστηριότητες μόνοι μας σαν οικογένεια και περιμένω πώς και πώς να μπουν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες όλες οι εκπλήξεις που τους ετοιμάζουμε.

Σήμερα θα σας συστήσω μια δραστηριότητα από αυτές που πρoγραμματίζουμε, αφού τη δοκιμάσαμε και μας άρεσε πολύ.
Μας άρεσε τόσο πολύ που θέλουμε να έχετε και εσείς την ευκαιρία να τη δοκιμάσετε σε ένα από τα πολύτιμα σαββατοκύριακα που έρχονται, μαζί με τα παιδιά σας. 


Ελάτε λοιπόν σήμερα μαζί μου στο κέντρο αναρρίχησης του ΟΑΚΑ!

Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, ας ξεκαθαρίσω πρώτα ότι δεν είμαι ο αθλητικός τύπος
που θα σας μιλήσει για μια εκστρατεία "getting fit" ή κάτι τέτοιο, παρότι θα μπορούσε να είναι αυτή η περίπτωση. Κάθε άλλο.

Θέλω να σας μιλήσω για μια υπέροχη παιδαγωγική ευκαιρία. 
Αν διαβάζετε αυτό το ιστολόγιο καιρό, θα γνωρίζετε ήδη ότι λατρεύουμε τις δράσεις όπου ο χρόνος με τα παιδιά αξιοποιείται, εκτός από ευκαιρία για δέσιμο της οικογένειας, και για απόκτηση εμπειριών, γνώσεων και ικανοτήτων. 

Ας σας πω όμως όλη την ιστορία από την αρχή.

Στο κέντρο αναρρίχησης φτάσαμε ένα ωραίο απόγευμα για τα γενέθλια ενός φίλου μας.
Μας φάνηκε απίθανη ιδέα η επιλογή του χώρου για αγορίστικο παιδικό πάρτυ. 
Όλα τα παιδάκια θα είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην αναρρίχηση.
Επιτέλους, όχι άλλα αφινιάζοντα αγοράκια που δεν ξέρουν τί να κάνουν με την αδρεναλίνη τους! 
Πράγματι ο στόχος επιτεύχθη και τα αγοράκια, όποιας ηλικίας και αν ήταν ευχαριστήθηκαν ασφαλές σκαρφάλωμα.






Η έκπληξη της ημέρας εκείνης ήταν ότι θα έβλεπα τα κορίτσια επίσης να συνεπαίρνονται από την ιδέα. Μια σημαντική υποσημείωση εδώ είναι ότι η γράφουσα υποφέρει από υψοφοβία την οποία δυστυχώς έχει μεταλαμπαδεύσει στα δυο μεγάλα κορίτσια.
Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου όταν τα κορίτσια, αφότου χόρτασαν σκαρφαλώματα στα χαμηλά, αποφάσισαν να δοκιμάσουν την κανονική αναρρίχηση. 
Εκεί. Στα ψηλά! 




Στην αρχή -δεν σας κρύβω- φρίκαρα λιγάκι.
Η μία σουσού το κατάλαβε κιόλας παρόλα τα ψεύτικα ενθαρρυντικά μου λόγια και έκανε να οπισθοχωρήσει. Εκεί πήρε τη σκυτάλη ο πολύτιμος εκπαιδευτής.
Μου ζήτησε να κάνω μια βόλτα στην αυλή (ναι, η φρίκη μου έφτασε στο απώγειο, αλλά το κατάπια σαν κυρία) και μίλησε πάαααρα πολλή ώρα στη σουσού.
Της εξήγησε πόσο λογικό είναι που φοβάται. Πόσο σημαντικό είναι να προσπαθήσει παρόλο το φόβο. Και πόσο πιο απλό γίνεται όλο, αν έχει στο νου της μόνο το επόμενο βήμα και όχι την κορυφή. Είπανε κι άλλα πολλά προφανώς, διότι η σουσού τον εμπιστεύτηκε. Και όχι μόνο εμπιστεύτηκε αλλά έφτασε μέχρι την κορυφή (κλάαααμα η μαμά που στο μεταξύ γύρισε από την αυλή για να δει την κόρη της στο ταβάνι του ΟΑΚΑ).

Το συμπέρασμα λοιπόν για μένα βγήκε αμέσως: δεν πρόκειται απλώς για έναν χώρο εκγύμνασης ή διασκέδασης, παρότι υπάρχουν άφθονα και τα δυο. 
Είναι ένας χώρος φτιαγμένος με στόχο να πλάθει χαρακτήρες. 
Όπως μου είπαν πιο αναλυτικά στην πορεία οι ιδιοκτήτες:

 "Η αναρρίχηση είναι μια αθλητική δραστηριότητα που γυμνάζει όχι μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό!
Τα παιδιά ακολουθώντας το φυσικό ένστικτο του σκαρφαλώματος συνεπαίρνονται από την πρόκληση του και το βλέπουν σαν παιχνίδι. 

Καταφέρνοντας έστω και την πιο απλή κίνηση ενισχύεται η αυτοπεποίθηση τους που όλο και αυξάνεται όταν ξεπερνούν τους φόβους τους.
Έρχονται αντιμέτωπα με προβλήματα που πρέπει να λύσουν για να κατακτήσουν την κορυφή.
Βρίσκονται πρωταγωνιστές σε ένα παιχνίδι προσπάθειας, ανάμικτο με επιτυχίες, αποτυχίες, προκλήσεις και στόχους, όπου όλα μαζί με ένα πνεύμα συμμετέχουν και διασκεδάζουν. 
Τα μαθήματα στο ΟΑΚΑ IndoorClimbing είναι σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε τα παιδιά να  νοιώθουν ότι παίζουν ενώ συνάμα να γυμνάζονται και να και πλάθουν τον χαρακτήρα τους.
Η αναρρίχηση είναι επίσης η ιδανική δραστηριότητα και για μια οικογένεια.
Tο ΟΑΚΑ ΙndoorClimbing είναι ο ιδανικός χώρος για να ψυχαγωγηθούν μικροί μεγάλοι διασκεδάζοντας όλοι το ίδιο! Σκαρφαλώνοντας μαζί με τα παιδιά σας μπαίνετε στον κόσμο τους και δημιουργείται μια σχέση άμεσης επικοινωνίας και εμπιστοσύνης".

Επόμενος στόχος για εμάς, όπως το ζήτησαν τα παιδιά είναι να αναρριχηθούμε όλοι μαζί (και οι γονείς) στην επόμενη οικογενειακή μας βόλτα στο ΟΑΚΑ.
Ήδη μουδιάζουν τα πόδια μου που το γράφω, αλλά αφού το κατάφεραν τα παιδιά, πόσο δύσκολο να είναι; (ε; OMG!!!)

Αν ξύπνησε ήδη μέσα σας η διάθεση για περιπέτεια, έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε στην πράξη τα παραπάνω,  καθώς το OAKA Indoor Climbing, ευγενικά χαρίζει σε δυο τυχερούς αναγνώστες του Days of Bliss 2 διπλές προσκλήσεις για αναρρίχηση.
Για έγκυρη συμμετοχή διαβάστε αναλυτικά παρακάτω τους όρους του διαγωνισμού.

Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ.
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΥΧΕΡΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ ΕΙΝΑΙ:

a Rafflecopter giveaway

Για να είναι έγκυρη η συμμετοχή σας:

- Αφήστε ένα σχόλιο στην ανάρτηση αυτή και δηλώστε το στην παραπάνω φόρμα:


-Κάντε like τη σελίδα του Bliss στο Facebook. Μπορείτε να τη βρείτε εδώ.

-Κάντε share το banner του διαγωνισμού στο facebook.

 Για έξτρα συμμετοχή:

-Αναδημοσιεύστε το διαγωνισμό στο Instagram.

Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή μέχρι και την Παρασκευή 25/9/2015.

Οι νικητές θα ανακοινωθούν εδώ το Σάββατο 26/9/2015.

Καλή επιτυχία!










8.9.15

New Read: Familives


Κάπως έτσι φτάσαμε μέχρι το φθινόπωρο.
Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει σαν να γλύστρισε μέσα από τα χέρια μας εδώ στα bliss' headquarters (=tiny toon καλυβάκι μας).
Οι διακοπές και η ξεκούραση ήταν τόσο λίγες που παραδέχομαι ότι ακόμη κρυφοκοιτάζω στο πρόγραμμα τα ερχόμενα τριήμερα και μετράω τα κουκιά για να δω αν θα μας βγει καμιά απόδραση επιπλέον… ενώ ταυτόχρονα ο άλλος μισός εαυτός μου, φτιάχνει ντουλάπες για το φθινόπωρο, και προσπαθεί φιλότιμα να μπεί στο κλίμα με αναγνώσματα φθινοπωρινά.

Αν ψάχνετε κι εσείς ένα καλό ανάγνωσμα για να μπείτε σε mode φθινοπώρου και δεν γνωρίζετε ήδη το νέο περιοδικό Familives, μπορώ να σας το συστήσω ανεπιφύλαχτα.
Την 1η Σεπτέμβρη βγήκε το 2ο τεύχος μας και είμαι πολύ χαρούμενη με το αποτέλεσμα.

Με την ομάδα του Familives συνεργαστήκαμε στο προηγούμενο τεύχος, όπως και σε αυτό, για το εξώφυλλο.
Σε αυτό το δεύτερο τεύχος όμως, μπορείτε να βρείτε και ένα άρθρο μου με θέμα τον καθιερωμένο Σχολικό Αγιασμό.
Γράφω με την ιδιότητά μου ως φοιτήτρια θεολογικής, στην οποία δεν έτυχε ποτέ πριν να αναφερθώ. Στην πραγματικότητα όμως είναι κάτι που αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμένα και είναι ο καημός μου να φτάσω κάποτε στο τέρμα αυτού του δρόμου, έτσι για τη χαρά & το μεράκι του πράγματος.
Θα χρειαστώ σίγουρα πολλές, πολλές από τις θαυματουργές ευχές σας για να φτάσω εκεί και θα είναι αιτία μεγάλων πανηγυρισμών όταν γίνει πραγματικότητα.

Θα χαρώ πολύ να το διαβάσετε και να σχολιάσετε, όπως και όλο το περιοδικό.
Είναι γεμάτο από πλούσια ύλη, τροφή για σκέψη, ιδέες για συνταγές και κατασκευές, όπως και υπέροχα εκτυπώσιμα για να κάνετε την αρχή της χρονιάς πιο γλυκιά για τα μικρά σας.
Η συγγραφική ομάδα έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της. 
Μπορείτε να βρείτε όλο το τεύχος εδώ.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...